Τριάντα τρία βήματα χρειάστηκε η Μαρία Τσιμά, για να περιγράψει τον πόνο και τις εμμονές των ανθρώπων.
Μια να πάω σπίτι με τον ΟΑΣΘ και μια να γυρίσω το πρωί στη δουλειά, ήταν αρκετός χρόνος για να κοινωνήσω τα πάθη της κόρης, της μάνας, να χαθώ με τον χαμό της Ζωής, να πνιγώ με τις θηλιές της κοινωνίας που δένει τις ευαίσθητες ψυχές, να τσουρουφλιστώ με τον παραγκωνισμό του πατέρα, που δεν χωρούσε στη ίδια αγκαλιά ο έρωτας και η μητρική αγάπη.
Ένα ανθρώπων ψυχογράφημα, που μου αναζωπύρωσε σκέψεις και συναισθήματα.
Και τελικά, αυτό δεν είναι το ζητούμενο σε ένα βιβλίο;
Θερμό το ευχαριστώ στη Ζώγια για την πρόσκληση και για την σύσταση.
Με την Μαρία Τσιμά, άνοιξα λογαριασμούς, που εύχομαι ποτέ να μη τους κλείσω. Να είναι λιθόστρωτος ο δρόμος της και να ακούμε τους ήχους της γραφής της τάκα - τουκ, τάκα τουκ, να μας συνεπαίρνει στον ίδιο ρυθμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου